Σακχαρώδης διαβήτης - συμπτώματα και θεραπεία

Ο σακχαρώδης διαβήτης ανήκει στην ομάδα των ενδοκρινικών νοσημάτων. Η παθολογία αναπτύσσεται όταν η παραγωγή ή η δράση στον ιστό της ινσουλίνης, μιας ορμόνης της συσκευής των νησιδίων του παγκρέατος, που προάγει την απορρόφηση της γλυκόζης, είναι μειωμένη. Η ζάχαρη μπορεί να συσσωρευτεί στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και στα ούρα (γλυκοζουρία).

Η μακροχρόνια διαταραχή της χρήσης της γλυκόζης οδηγεί σε διαταραχή όλων των τύπων μεταβολισμού. Η παθολογία της συσκευής των νησιδίων εμφανίζεται συχνά με διαταραχές διαφορετικού βαθμού σοβαρότητας από την πλευρά άλλων οργάνων και συστημάτων. Χαρακτηρίζεται από βλάβες μικρών αγγείων, αμφιβληστροειδούς, νεφρών και νευρικού συστήματος.

Τυπικά, ο σακχαρώδης διαβήτης έχει αρκετά έντονες μεταβολικές ανωμαλίες και διαγιγνώσκεται εύκολα. Είναι πιο δύσκολο να εντοπιστεί η νόσος στο αρχικό και προκλινικό στάδιο, όταν τα παράπονα του ασθενούς είναι ελάχιστα ή απουσιάζουν. Αυτό απαιτεί εις βάθος, στοχευμένη έρευνα. Η ανίχνευση της νόσου στα αρχικά στάδια είναι σημαντική προϋπόθεση για την αποτελεσματική θεραπεία και την πρόληψη των επιπλοκών.

Εάν πρέπει να υποβληθείτε σε ολοκληρωμένη εξέταση για ενδοκρινοπάθεια ή αναζητάτε πού να θεραπεύσετε τον διαβήτη, επικοινωνήστε μόνο με επαγγελματίες γιατρούς. Έμπειροι ενδοκρινολόγοι και εργαστήριο με σύγχρονο διαγνωστικό εξοπλισμό για τη διεξαγωγή μελετών υψηλής ακρίβειας είναι στη διάθεση των ασθενών.

Κύρια συμπτώματα του διαβήτη

Αυτή η ασθένεια χαρακτηρίζεται από μια σειρά από παράπονα και αντικειμενικά σημεία που ανιχνεύονται από εργαστηριακές διαγνωστικές εξετάσεις. Οι πρώτες εκδηλώσεις του σακχαρώδη διαβήτη είναι αρκετά ποικίλες. Τα μεμονωμένα σημεία ή μια ομάδα συμπτωμάτων που μπορεί να υποδηλώνουν ασθένεια περιλαμβάνουν:

• ειδικές μεταβολικές διαταραχές - αλλαγές στο σωματικό βάρος, δίψα, αυξημένη ούρηση, συνεχές αίσθημα πείνας.
• γενικά μη ειδικά παράπονα - απώλεια δύναμης, κόπωση με μικρή προσπάθεια, υπνηλία, μυϊκή αδυναμία.
• ξηρό δέρμα, κνησμός στην περιοχή των γεννητικών οργάνων, γύρω από τον πρωκτό.
• συχνά επαναλαμβανόμενες βράσεις, αργή επούλωση πληγών.
• επώδυνη ξηροστομία, αίσθημα πρήξιμο του στοματικού βλεννογόνου.
• κακή οδοντική κατάσταση ακατάλληλη για την ηλικία.
• νευρίτιδα με μειωμένη περιφερική ευαισθησία.
• αλλαγές στις σεξουαλικές και αναπαραγωγικές λειτουργίες - απώλεια επιθυμίας, στειρότητα, γέννηση μεγάλων μωρών.
• βλάβη στα όργανα της όρασης.
• παράπονα από το καρδιαγγειακό σύστημα.

Συχνά τα συμπτώματα δεν προκαλούν ανησυχία στον ασθενή, και δεν θεωρεί απαραίτητο να επισκεφτεί γιατρό. Μερικές φορές δεν υπάρχουν εκδηλώσεις της νόσου και η υπεργλυκαιμία ανιχνεύεται μόνο κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης ρουτίνας.

Τα πιο χαρακτηριστικά παράπονα για την παθολογία της συσκευής των νησιδίων είναι τα μεταβολικά συμπτώματα:

• Πολυουρία (συχνοούρηση). Με τον υποινσουλινισμό, η παραγωγή ούρων εμφανίζεται συχνά και σε μεγάλες ποσότητες. Ο ημερήσιος όγκος του ξεπερνά τα 3 λίτρα. Κυριαρχεί η ημερήσια ούρηση, χωρίς πόνο.
• Πολυδιψία (δίψα). Η αυξημένη δίψα προκαλείται από την αφυδάτωση. Η ποσότητα του υγρού που πίνετε ξεπερνά τα 3 λίτρα. Οι ασθενείς συχνά προτιμούν ζαχαρούχα ποτά για να ξεδιψάσουν.
• Αλλαγή βάρους. Η απώλεια σωματικού βάρους προκαλείται από απώλεια υγρών, πρωτεϊνών, λιπών και υδατανθράκων. Το υπερβολικό βάρος μπορεί να προηγείται της νόσου ή να συμβάλλει στην ανάπτυξή της.
• Πολυφαγία (αυξημένη όρεξη). Προτιμώνται τα γλυκά τρόφιμα πλούσια σε υδατάνθρακες. Στο αρχικό στάδιο της νόσου, η πείνα εκδηλώνεται συχνά με τη μορφή επώδυνων κρίσεων.

Εάν παρατηρήσετε οποιαδήποτε παθολογικά σημάδια, θα πρέπει να απευθυνθείτε σε διαβητικό νοσοκομείο ή διαγνωστικό κέντρο για στοχευμένη εξέταση.

Παράγοντες που επηρεάζουν την ανάπτυξη σακχαρώδους διαβήτη

Υπάρχουν δύο βασικά σημεία στους μηχανισμούς ανάπτυξης του σακχαρώδη διαβήτη, βάσει των οποίων η ασθένεια χωρίζεται σε τύπους:

1. Χαμηλή παραγωγή ινσουλίνης από ενδοεκκριτικά παγκρεατικά κύτταρα.
2. Μειωμένη ικανότητα της ορμόνης να δρα στον οργανισμό, κυτταρική αναισθησία στην ινσουλίνη.

Εάν δεν υπάρχει επαρκής παραγωγή ινσουλίνης, αναπτύσσεται διαβήτης τύπου 1. Βασίζεται στην προοδευτική καταστροφή των νησίδων Langerhans (ενδοεκκριτικά κύτταρα του παγκρέατος). Αυτό συμβαίνει ως αποτέλεσμα αυτοάνοσων διεργασιών στο σώμα - παράγονται αντισώματα κατά της ινσουλίνης, δομές εκκριτικών κυττάρων και ένζυμα.

Προκλητικοί παράγοντες για την ανάπτυξη αυτοάνοσων διαταραχών μπορεί να είναι:

• ιογενείς λοιμώξεις?
• υποσιτισμός κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του θηλασμού·
• δυσμενείς περιβαλλοντικές συνθήκες·
• την επίδραση του στρες.

Ο διαβήτης τύπου 1 διαγιγνώσκεται συχνότερα σε νέους. Οι πρώτες εκδηλώσεις παθολογίας συμβαίνουν όταν ο θάνατος των ενδοεκκριτικών κυττάρων φθάνει περισσότερο από το 80%. Η ασθένεια εμφανίζεται με υψηλό κίνδυνο επιπλοκών. επηρεάζονται σημαντικά όλοι οι τύποι μεταβολισμού.

Ο διαβήτης τύπου 2 εμφανίζεται όταν οι υποδοχείς των ιστών είναι ανθεκτικοί στη δράση της ινσουλίνης. Σε αυτή την περίπτωση, η ορμόνη αναπαράγεται σε κανονικές ή ελαφρώς μειωμένες ποσότητες. Ο μηχανισμός τέτοιων διαταραχών σχετίζεται με μια αρχικά ελαττωματική δομή της ινσουλίνης (κληρονομική προδιάθεση) ή επίκτητες αλλαγές, ως αποτέλεσμα των οποίων η μετάδοση σήματος από τους υποδοχείς στις εσωτερικές δομές του κυττάρου διαταράσσεται.

Η ανάπτυξη της νόσου τύπου 2 μπορεί να προκληθεί από:

• ακατάλληλη διατροφή, υπερκατανάλωση τροφής.
• καθιστικός τρόπος ζωής?
• υπέρταση;
• κατάχρηση αλκοόλ?
• αλλαγές που σχετίζονται με την ηλικία·
• ευσαρκία;
• ανεξέλεγκτη χρήση φαρμάκων.

Μέθοδοι για τη διάγνωση του σακχαρώδη διαβήτη

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, περίπου το 2,5% του πληθυσμού παγκοσμίως πάσχει από διαβήτη. Ο αριθμός των ατόμων με λανθάνουσα πορεία ή με προδιάθεση για τη νόσο είναι πολύ μεγαλύτερος. Η έγκαιρη ανίχνευση της υπεργλυκαιμίας μπορεί να αποτρέψει σοβαρές επιπλοκές.

Η κύρια μέθοδος διάγνωσης της διαταραχής είναι οι εργαστηριακές εξετάσεις. Το πιο αξιόπιστο σημάδι διαταραχής του μεταβολισμού είναι η αύξηση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα νηστείας πάνω από 6,1 mmol/l και 2 ώρες μετά το φαγητό - περισσότερο από 11,1 mmol/l. Εάν τα αποτελέσματα είναι αμφίβολα, χρησιμοποιείται τεστ ανοχής γλυκόζης.

Σε άτομα ηλικίας κάτω των 45 ετών συνιστάται να ελέγχουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα τους τουλάχιστον μία φορά κάθε 3 χρόνια. Τα άτομα που διατρέχουν κίνδυνο θα πρέπει να υποβάλλονται σε ετήσια εξέταση προσυμπτωματικού ελέγχου:

• παχυσαρκία?
• ηλικία μετά από 45 χρόνια?
• κληρονομική προδιάθεση;
• αυξημένα επίπεδα γλυκόζης, χοληστερόλης, τριγλυκεριδίων.

Οι ασθενείς που διατρέχουν κίνδυνο και με μια ήδη αναγνωρισμένη νόσο απαιτούν πιο ενδελεχή εξέταση με τη χρήση εργαστηριακών και οργάνων μεθόδων. Ο εξοπλισμός σε κέντρα ή κλινικές θεραπείας διαβήτη πληροί τα διεθνή διαγνωστικά πρότυπα.

Οι σύγχρονες κλινικές προσφέρουν διάφορα προγράμματα θεραπείας του διαβήτη με στόχο τον εντοπισμό μεταβολικών διαταραχών και επιπλοκών στα αρχικά στάδια. Αυτά περιλαμβάνουν:

• βιοχημική εξέταση αίματος (όλοι οι απαραίτητοι δείκτες - γλυκόζη, φάσμα λιπιδίων, πρωτεΐνη, τρανσαμινάσες, κάλιο, ουρία, κρεατινίνη, ουρικό οξύ, ασβέστιο).
• κλινική εξέταση αίματος;
• εξέταση ούρων?
• εξέταση από οφθαλμίατρο.
• διπλή σάρωση των κύριων αρτηριών της κεφαλής.
• διαβούλευση με ενδοκρινολόγο.

Ιδιαίτερη σημασία έχει η μελέτη του επιπέδου της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης στο αίμα για μακροχρόνιο έλεγχο της γλυκόζης (τους τελευταίους 2-3 μήνες) και αξιολόγηση της ποιότητας της θεραπείας. Η εξέταση περιλαμβάνεται στο πρότυπο της εξειδικευμένης φροντίδας και πρέπει να γίνεται σε όλους τους ασθενείς με διαβήτη μία φορά κάθε 3 μήνες.

Η μέθοδος για τον προσδιορισμό αυτού του δείκτη απαιτεί εξοπλισμό υψηλής ποιότητας και ερμηνεία δεδομένων. Στο κέντρο θεραπείας του διαβήτη, ο σύγχρονος εργαστηριακός εξοπλισμός σας επιτρέπει να παρακολουθείτε τα αποτελέσματα με υψηλή ακρίβεια, χωρίς την ανάγκη επαναλαμβανόμενων εξετάσεων. Έμπειροι ειδικοί, ένα ευρύ φάσμα διαγνωστικών δυνατοτήτων και οι πιο πρόσφατες τεχνολογίες έρευνας και θεραπείας είναι διαθέσιμα στους ασθενείς.

Μέθοδοι για τη θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη

Δεν υπάρχουν ακόμη αποτελεσματικές μέθοδοι για πλήρη θεραπεία. Τις περισσότερες φορές, η θεραπεία του σακχαρώδους διαβήτη καταλήγει στην επίτευξη σταθερών επιπέδων γλυκόζης στο αίμα, στην πρόληψη καθυστερημένων επιπλοκών και στην ομαλοποίηση του φάσματος λιπιδίων του αίματος και των επιπέδων αρτηριακής πίεσης.

Όλοι οι ασθενείς πρέπει να τηρούν δίαιτα. Συνιστάται ο περιορισμός των γρήγορων υδατανθράκων, η εξισορρόπηση της αναλογίας πρωτεϊνών (20%), λιπών (20%) και υδατανθράκων (60%). Η περιεκτικότητα σε θερμίδες των τροφίμων πρέπει να αντιστοιχεί στη σωματική δραστηριότητα. Σε ήπιες περιπτώσεις, η αντιστάθμιση της παθολογίας μπορεί να επιτευχθεί μόνο με δίαιτα.

Όλοι οι ασθενείς λαμβάνουν εκπαίδευση αυτοελέγχου. Το επίπεδο τριχοειδούς σακχάρου στο αίμα καθορίζεται από τον ίδιο τον ασθενή χρησιμοποιώντας φορητά γλυκόμετρο. Η μακροχρόνια παρακολούθηση των δεικτών και η αποτελεσματικότητα της θεραπείας παρακολουθείται από ενδοκρινολόγο.

Η φαρμακευτική θεραπεία περιλαμβάνει από του στόματος παράγοντες καύσης ζάχαρης και θεραπεία με ινσουλίνη. Ενδείξεις για θεραπεία υποκατάστασης ινσουλίνης:

• όλοι οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 1.
• αποτυχία άλλων θεραπειών.
• σημάδια αντιστάθμισης μεταβολικών διαταραχών.
• κετοξέωση;
• δυσανεξία σε από του στόματος υπογλυκαιμικούς παράγοντες.
• αφαιρέθηκε το πάγκρεας.

Κριτήρια αντιστάθμισης μεταβολικών διαταραχών:

1. Το επίπεδο της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης είναι μικρότερο από 7%.
2. Η γλυκόζη αίματος νηστείας είναι μικρότερη από 5,0-6,5 mmol/l.
3. Η γλυκόζη του αίματος 2 ώρες μετά το φαγητό είναι μικρότερη από 8-10 mmol/l.
4. Η γλυκόζη του αίματος πριν πάτε για ύπνο είναι μικρότερη από 7,5 mmol/l.
5. Η χοληστερόλη του αίματος είναι μικρότερη από 4,8 mmol/l.
6. Τριγλυκερίδια - λιγότερο από 1,7-1,8 mmol/l.
7. Η αρτηριακή πίεση είναι μικρότερη από 130/80 mm Hg. πυλώνας

Σημαντική προϋπόθεση για τον επαρκή έλεγχο της νόσου είναι η επιλογή έμπειρου ειδικού. Εάν πρέπει να υποβληθείτε σε εξετάσεις ή θεραπεία για διαβήτη σε νοσοκομείο, επιλέξτε προσεκτικά κλινικές που προσφέρουν ποιοτικές και επαγγελματικές υπηρεσίες.